Referentie

Eric Schrijver

Vanaf het moment dat rond 1995 sport en met name zijspan motorcross mijn leven ging beheersen, lijkt dit leventje in een sneltreinvaart voorbij geraasd te zijn…Het maakte echter een acute noodstop in 2006. In de in totaal dertien jaar dat ik wedstrijden heb gereden om het Nederlands en wereld kampioenschap, heb ik pieken en dalen gekend. Het behalen van het Nederlands kampioenschap in 2005 en de twee Europese titels in 2002 en 2003 waren top momenten om nooit te vergeten. Daar kunnen in totaal twee jaar aan blessureleed niet tegenop. Alle tijd en energie gingen jaar in jaar uit naar de sport en prestatie. Dat ik overal kwam zoals Moskou, Estland, Griekenland, Oekraïne etc. zag ik niet eens en was normaal voor mij. Nu denk ik als de weinige foto’s weer eens bekijk: “zijn we daar allemaal echt geweest ?” “Daar wil ik nog een keer naar terug!” Zoals al eerder aan gegeven raasde de trein door tot 2006. Dat was het jaar dat mijn relatie op de klippen liep. Daar kwam bij dat ik door een knieblessure drie maanden niet kon sporten en in de ziektewet belandde.

Drie van de vijf pijlers waarop mijn leven berustte, vielen weg en dat zorgde ervoor dat mijn wereldje instortte. Voor het eerst in mijn leven kwam ik er alleen voor te staan en dat was ik helemaal niet gewend. Er was altijd wel iemand die iets voor me wilde doen…raar om dat nu te beseffen! De vraag of ik wel of niet wilde stoppen met het crossen speelde toen ook al gedeeltelijk…omdat er iets in me begon te roepen dat er meer was dan cross. Uiteindelijk werd de daadwerkelijke beslissing om te stoppen genomen in 2009. Echter ik merkte dat ik met mijn gevoelens tegen een dikke muur aan liep. Ik moest toch die stoere motorcrosser zijn en vooral geen gevoelens uiten…”dat was een teken van zwakte”.

Toen ik vorig jaar op een transitiemeeting van het NOC-NSF in Utrecht kwam…ging er een wereld voor me open en ben ik voor het eerst in contact gekomen met Sandra. Tijdens deze meeting kon ik voor het eerst de link tussen mijn emoties en de sport leggen en besefte ik dat er meer sporters tegen dezelfde zaken aanliepen. Dat was een openbaring voor me. Sandra heeft me door middel van de RET, de ontspanningsoefeningen, assertiviteitstraining en het stellen van doelen weer helemaal op de rails gekregen. Het uiteindelijk schrijven van mijn zelfbeeldverslag was voor mij een puzzel die op zijn plaats viel. Lang heb ik de cross overal de schuld van gegeven als er iets mis ging! Maar het is wel de wereld waarin ik ben gevormd en mij daarom nog steeds thuis voel. In 2011 hebben we daarom weer een driewieler van stal gehaald om weer een aantal wedstrijden te rijden voor de fun… In het begin erg huiverig om weer in het oude ritme terug te vallen… De eerste podium plaatsen zijn weer binnen, maar er is gelukkig serieus iets veranderd. Ik geniet met volle teugen (ook van de spierpijn;)! De twijfels die voor mij zo ongewoon waren in “de grote mensen wereld”, ga ik niet meer uit de weg. Dertien jaar intensieve professionele topsport bedrijven hadden ervoor gezorgd dat ik aardig wat vaardigheden heb ontwikkeld. Mede door het schrijven van het zelfbeeldverslag kan ik daar nu weer oprecht trots op zijn. Gelukkig krijg ik nu de kans om me te ontwikkelen op andere vlakken. Dat is nu mijn uitdaging. Om een nog mooier mens te worden, iemand die weer de hele dag lachen kan. Zal ik dan uiteindelijk toch nog volwassen worden (lach). al eens over gehad, maar nu had ik dan de knoop echt doorgehakt. Misschien is dat wel de belangrijkste les is die ik bij Sandra heb geleerd; dat ik, en alleen ik, beslis wat ik echt wil.